Schrijver is niet alleen het oudste beroep van de wereld, het is ook het mooiste beroep van de wereld. Ik ontvang af en toe presentjes en kaartjes waarop tevreden lezers mij bedanken voor hulp waarvan ik me niet bewust ben dat ik die geboden heb. Maar, schrijf ik dan terug, als ik geweten had dat u (of jij, hangt af van het handschrift) in nood verkeerde, en ik was in de buurt geweest, had ik zonder aarzelen 112 getoest.
Natuurlijk wordt niet dit soort hulp bedoeld, dat weet ik ook wel, of eigenlijk, dat vermoed ik, want als ik vraag wat mijn hulp precies inhoudt, dan krijg ik nogal vage antwoorden, alsof de tevreden lezer zich plotseling een beetje schaamt voor... ja, voor wat eigenlijk?
De reactie van een Antwerpse lezer die me sms'te dat hij een zin uit Leer mij Walter kennen rondom zijn kringspier had laten tatoeeren, en daarvan veel 'verlichting had ondervonden', ervoer ik eerst als een compliment (ik vroeg me af of dit andere schrijvers ook wel overkwam, en op welke lichaamsdelen hun zinnen voortleefden - een zin van Hella Haasse als polsversiering? Een Gerrit Komrijgedicht om de taille, als een soort van spirituele insnoering?), maar algauw sloeg de onzekerheid toe.
Lees het vervolg in De Roze Tzum, hier te bestellen:
http://www.tzum.info/2011/06/nieuws-het-roze-dubbelnummer-van-tzum-is-uit/
