Enkele reis naar het Land van de Vergetelheid

Een van mijn tantes woont sinds twee en een half jaar in een verpleegtehuis. Zelf vind ik Zorgpaleis een betere benaming, er wordt veel en voortdurend zorg verleend en er loopt minstens zoveel personeel rond als in een paleis. Mijn tante heeft een eigen kamer met vaste kasten en wat schilderijtjes die ik uit haar huis meegenomen heb. Tegenwoordig bezoek ik haar ongeveer een keer per maand. In de begintijd van haar verblijf in het Zorgpaleis zat ik bijna elke week tussen haar vaste kasten en haar schilderijtjes en dan bespraken we haar schapen.

LEES VERDER OP TZUM.INFO: http://www.tzum.info/2011/10/kroniek-aristide-von-bienefeldt-12/kroniek-aristide-von-bienefeldt-enkele-reis-naar-het-land-van-de-vergetelheid/

Een heel klein beetje troost

Het kan heel spannend zijn om een avontuur te beleven waarvan sommige details moeilijk te verklaren zijn. Zo lang je niet precies weet waar je aan blootgesteld bent, en je dus niet beseft wat je had kunnen overkomen als het lot je wat minder barmhartig gezind was geweest, is alles mogelijk. Je kunt volop speculeren, scenario’s verzinnen, mogelijkheden aftasten, enzovoorts. Maar als de waarheid zich rauw aan je opdringt maakt de verbeelding snel plaats voor blinde paniek. Dit overkwam me vijf jaar geleden toen ik met mijn flesje bij mijn tante logeerde.

Lees verder op Tzum.info: http://www.tzum.info/2011/10/kroniek-aristide-von-bienefeldt-12/kroniek-aristide-von-bienefeldt-een-heel-klein-beetje-troost/